لطفا روی عکس کلیک کنید تا ارقام را درشت تر ملاحظه کنید
قیمت چند خانه فروشی درتهران که ازهمه گران تر در این لیست

4.900.000.000

تومان قیمت گذاشته شده است.

اره جمهوری اسلامی.....

نامه ای به یک دوست جوان:

دوست جوانم:

سلام، خوبی تو! از من خواسته ای برایت توضیح بدهم که اگر ایران را بایکوت کنند، نتیجه چه می شود؟ و باز پرسیده ای که آیا امریکا به ایران حمله می کند یا نه؟ و اگر حمله بکند، چه پیش می آید؟ البته خوب است- جدی نمی گویم البته- که فکر می کنی من « علامه دهرم». چون تازگی ها دیده ام در هر نامه ای که به من می نویسی هزار ویک سئوال اساسی می کنی. من هم در حد یک نامه دوستانه به بعضی از آنهاجواب می نویسم. لطفا در نظر داشته باش که عمدتا برای این که سئوالت را بی پاسخ نگذاشته باشم این جوابها را برایت می نویسم، نه این که ادعا داشته باشم که چیزی هم که چیزی باشد می دانم. البته هستند کسانی که فکر می کننددرباره همه چیز، همه چیز را می دانند. مبارکشان باشد. ولی من یکی از آنها نیستم. هیچ وقت هم نبودم. آخ که چقدر خوب می شد اگر ما برای دانش و دانائی اندکی بیشتر احترام قائل بودیم!
با این وصف، اجازه بده از همین ابتدا برایت بنویسم که به گمان من، هرچیزی به غیر از « حمله نظامی» به ایران به نفع رژیم تمام می شود و حمله نظامی هم اگرچه ممکن است به سرنگونی حاکمیت منجربشود ولی با وضعیتی که ما داریم، باز به باور من، کارمان را از این هم هزار بار خراب تر می کند. یعنی می خواهم روی این نکته تاکید کنم که مبادا گرفتار این ثنویت بیمارگونه ما بشوی که همه چیز را سفید و سیاه می بینیم. و اگر ارتباط اش بدهم به این جا، یعنی، حالا که حمله نظامی به ضرر رژیم است پس، حتما به نفع مردم است. نه این جوری دیدن قضیه خیلی خیلی ساده انگارانه است. نمونه هم اگر می خواهی به عراق نگاه کن. اشغال نظامی عراق، زیراب رژیم صدام را زد ولی شاید از آن مهم تر، مردم عراق را به واقع بیچاره تر کرد.
و اما برگردم به مقوله بایکوت، اگرچه سیاستمداران و حتی بخشی از « اپوزیسیون» هم از «بایکوت رژیم» حرف می زنند، ولی این بایکوت ها تقریبا همیشه و همه جا به زیان مردم کشوری که بایکوت می شود عمل می کند و دولتمردان معمولا از « اثرات» بایکوت بی نصیب می مانند! اگر بایکوت جدی باشد، حجم مبادلات تجارتی با دنیای بیرون کاهش پیدا می کند و اگر اقتصادت هم مثل اقتصاد ایران مریض و بیمار باشد که پی آمدهایش برا ی مردم خوفناک تر است. در وبلاگی مطلبی خوانده بودم از کسری تزار تجارتی ایران که سالی بین 35 تا 40میلیارد دلار از آن چه که بوسیله مردم درایران مصرف می شود از خارج وارد می شود. خوب وقتی بایکوت عمل کند این کالاها یا حداقل بخش عمده اش وارد نمی شود. من این کاره نیستم وخبر دقیق هم ندارم که این روزها چه چیزهائی وارد می کنیم ولی همین طور به حدس و گمان می گویم که هم وضعیت اقلام داروئی در ایران به دست انداز می افتد و هم اقلام غذائی و هم خیلی چیزهای دیگر. اگر کسی فکر کند که مثلا آقای هاشمی یا آقای کروبی و یا جناب خامنه ای از این « کمبودها» آزار خواهند دید خوب در این دنیائی که من وتو در آن زندگی می کنیم، زندگی نمی کند. اگر قرار است کسی در بیمارستان از بی دوائی بمیرد، تردیدنداشته باش که عوامل اصلی رژیم نخواهند بود. از آن مهم تر، اگر کسی فکر می کند که رژیمی فقط به خاطر کمبود های اقتصادی سقوط خواهد کرد، این آدم هم از تاریخ جوامع بشری خبری ندارد. درست بر عکس، و دست بر قضا، این « فرصت طلائی» برای طبالان رژیم پیش می آید که گناه همه خرابکاری ها و ندانم کاری ها و حماقت ها را به گردن دیگران بیندازند. ( البته این کاری است که شروع کرده اند. بعضی از گزارشها را در باره سقوط هواپیماها بخوان، رگ و ریشه این نگرش را می بینی). از آن طرف، مردم که به مقدار زیاد گرفتارند، بسیار گرفتار تر می شوند. من الان خیلی خیلی سال است که ایران را ندیده ام و نمی دانم و فقط براساس شنیده ها می توانم بگویم که باز به قول یک دوست ظنز پردازی، ما به عصر « صف ویان» و زمانه « اشک انیان» بر خواهیم گشت! یعنی هر جا که بروی صف است و اشک و آه و ناله مردم ازبسی سخت تر شدن زندگی و از جمله پی آمدهایش، گذشته از همه ناهنجاری های دیگر- یکی هم این است که مردم دیگر اصلا حوصله و توان نخواهند داشت که بخواهند بر علیه رژیم دست به هیچ حرکت اجتماعی و یا سیاسی بزنند.
آیا امریکا به ایران حمله می کند؟ من بعید می دانم. ولی بلافاصله باید اضافه کنم که این پرسش تو مرا به یاد « گربه مرتضی علی» می اندازد. یکی از دیگری پرسید « گربه مرتضی علی» بچه می زاید و یا تخم می گذارد. وطرف جواب داد، از « این حرامزاده» هرچه بگوئی بر می آید. حالا وضعیت امریکا هم این طوری شده است. اگر سیاستمندان امریکائی ذره ای عقل داشته باشند، با توجه به گه کاری عظیمی که در عراق کرده اند، دیگر به ایران نباید دست درازی کنند. ولی درعین حال، دو سه روز پیش، خبری خوانده ام که اندکی مرا ترسانده است. چند تا بانک مرکزی در آسیا شروع کرده اند به « تخلیه دلار» از« صندوق ذخیره ارزی شان»- البته می دانی که منظورم ذخایر ارزی آنهاست، چون از سقوط احتمالی ارزش دلار واهمه دارند. از دوست اقتصاد خوانده ام در این باره پرسیدم می گفت که خود همین کار، بعید نیست که این « سقوط» را جلو بیندازد چون به ناگهان، بازار از دلارهائی که دارند می فروشند، دارد اشباع می شود. خوب اگر چنین بشود، آن وقت به قول معروف شمر هم جلو دار سیاستمندان امریکائی نخواهد بود. و دقیقا به دنبال، « سری که برای من نمی جوشد سر سگ در آن بجوشد» بعید نیست به ایران حمله کنند. البته پیش خودت بماند من فکر می کنم که جمهوری اسلامی دارد برای امریکا، به صورت یک اره در می آید که به ماتحت اش فرورفته است. نه می تواند درش بیاورد و نه می تواند فشار بدهد که برود تو. یعنی، نه می تواند رهایش کند که در منطقه هر کاری دوست دارد بکند و نه می تواند، جلویش را بگیرد. البته برخلاف بخشی از اپوزیسیون، که در 27-28 سال گذشته، هنوز هم چنان منتظر است که رژیم تا « سه ماه آینده سقوط کند» از این نوع توهمات هم ندارد. اگر دقت کنی به « اپوزیسیون» رسمی و برانداز هم امیدی ندارد و به واقع روشن نیست که بودجه ای را که برای خرابکاری در امور جمهوری اسلامی در نظر گرفته، چگونه می خواهد خرج کند؟
خوب، اگر امریکا به ایران حمله کند، پی آمدهای این حمله بستگی دارد که گستردگی کار به چه میزان باشد؟ اگر چند تا هواپیما از یکی از پایگاههائی که امریکا در منطقه دارد بلند شوند وبروند نطنز و چند جای دیگر را بمباران کنند، البته که تعدادی – من از جزئیات منطقه ای خبر ندارم- از مردم عادی کشته می شوندولی رژیم به احتمال زیاد کله معلق نمی شود. ولی اگر، ایران را به اشغال نظامی در بیاورند، که تعداد بسیار بسیار بیشتری از مردم کشته می شوند و رژیم هم به احتمال زیاد سقوط می کند ولی آن چه به جایش می نشیند، اوضاعی است شدیدا خر تو خر و قاطی پاتی و حتی بعید نیست به تجزیه ایران هم منجر شود. هرچه می کنم عقلم قد نمی دهد که در آن صورت کدام نیروی سیاسی برایران حکومت خواهد کرد! از طرف دیگر، ایران را بیشتر از آن دوست دارم که بگویم، بگذار این ها بروند، بعد « خداکریم است»! بک بار به این شیوه رفتار کردیم و این آدمخواران از آن سر برآوردند. آزموده را دوباره آزمودن خیلی غلط است...
فرصت کنم و یک وقت دیگر برایت بیشتر بنویسم.
حوصله داشتی برایم از اوضاع مملکت گل و بلبل بیشتر بنویس.... خاطراتم دارند یواش یواش پاک می شوند.... و این برای من خیلی خیلی بد است.
راستی سیزده بدر چه می کنی!
دنیا به کام
بهنام

امان از دست خود ومردم فریب ها:نامه ای به یک دوست

دوست جوان من:
نمی دانم برایت از کجا بنویسم؟ از کی و از چی؟ اگرچه دوست ندارم در این نامه ها چس ناله کنم ولی حالم بد جوری گرفته است. در یک سایت انترنتی خوانده ام که هستند ایرانیانی که بردن پرونده هسته ای ایران به شورای امنیت را به « مردم ایران» « تبریک» هم گفته اند! خوانده ام که هستند ایرانیانی که از شورای امنیت التماس دعا دارند که اگر می خواهند بر علیه ایران- البته این جماعت خود ومردم فریب به جای ایران گذاشته اند « جمهوری اسلامی»- تحریم اقتصادی اعمال کنند حتما متوجه باشندکه این تحریم موثر و گسترده باشد! باور می کنی حتی مصاحبه تلویزیونی دیده ام با یک ایرانی که زبان انگلیسی را با لهجه غلیظ خارجی حرف می زد ولی از امریکا استدعا داشت که ایران را بمباران کنند تا از دست « حکومت آخوندی» خلاص بشوند و یکی نبود به او بگوید، خانم: تو که در ینگه دنیا جا خوش کرده ای، برای تو، دیگر چه « خلاصی»!
باور کن دوست جوان من: دلم می خواست به اندازه دریای مازندران تف توی دهنم جمع می کردم و بعد، تف می کردم روی صورت این ها که فکر می کنند فعال سیاسی اند! باور کن، دلم می خواست فریاد می زدم و می گفتم تا ایران «دوستانی» این چنین دارد برای انهدام بیشترش نه به رژیم ملائی نیازی هست و نه به بمب افکن های امریکائی!
می دانی دوست جوان من، از من به تو نصیحت، هیچ وقت نگذار نفرت در تو این همه ریشه بدواند که چشمهایت را کور کند. این جماعتی که من دیده و خوانده ام این ها خودشان را فریب می دهند اگر فکر کنند که « مخالف» جمهوری اسلامی اند! نه. این ها ازایران و ایرانی ها « متنفرند» و آن قدر هم تنفر دارند که اصلا حالی شان چیست چه لاطائلاتی سر هم می کنند. من اصلاکاری به ایران و حکومت و برنامه هسته ای اش ندارم. به تجربه بشریت می دانیم که هروقت تحریم گسترده بر علیه حکومتی برقرارشود، هزینه این تحریم را مردم آن کشور خواهند پرداخت همان گونه که هزینه تحریم چندین ساله برعلیه عراق را مردم شوربخت عراق پرداخته بودند. و در این مورد ما، اگر تحریمی بر علیه ایران برقرار شود این تتمه ناچیز نمودهای جامعه مدنی هم در ایران از بین می رود و مردم آن قدر گرفتار زندگی یومیه می شوند که نه فرصت خواهند داشت و نه حوصله که با « رژیم آخوندی» در هیچ سطحی هیچ مبارزه ای هم بکنند! حرف مرا قبول نکن. به تجربه عراق بنگر که به واقع نتیجه تحریم چه بود؟ حتی به شواهدی که سازمان ملل تهیه کرد نگاه کن. می بینی چه تعداد از کودکان عراقی به مرگی بی موقع و بی دلیل از دست رفتند! می دانی جالب این که همین که کسی به این شواهد اشاره کند و غیر از آن چه که این جماعت می طلبند، بخواهد، همین خود ومردم فریب ها، الم شنگه به راه می اندازند و دیگران را به نوکری رژیم متهم می کنند. و من می گویم که نوکران رژیم کسانی هستند که دروغ می گویند و من می گویم نوکران رژیم کسانی هستند که تنها به دنبال منافع حقیرانه خویش اند بدون این که هیچ وجه دیگری را در نظر بگیرند. و من می گویم، نوکران رژیم کسانی اند که کردارشان همان کردار حکومتی است. باز هم حرف مرا قبول نکن، به روزنامه های رسمی که ازسوی بیت المال تامین مالی می شود- به کیهان و رسالت – بنگر. ببین آنهابا کسانی که غیر از آنها می گویند چگونه رفتار می کنند و بعد، رفتارو کردار این خود ومردم فریبان را با دگر اندیشان بسنج. از سوی دیگر، از شعبده بازی حکومت هم غافل نباش. خوب شد که بالاخره این حضرات هم به چیزی رسیده اند که « حق مسلم» آنهاست و لابد تازگی ها خوانده ای که این آقای گورباچف کذائی هم به کمک آمده است ومفسر قرآن شده است که براساس تعالیم قرآن مسلمانها حق ساختن بمب اتمی ندارند. و بعد، نتیجه این که حکومت ایران در فکر ساختن بمب اتمی نیست. دروغ چرا! من اصلا خبر ندارم که برنامه جمهوری اسلامی چیست؟ اگرچه من حتی با داشتن یک گزلیک هم به عنوان یک سلاح مخالفم ولی اگر بخواهند دنبال بمب هم باشند، اگرچه هم چنان مخالفم ولی حداقل، علت اش را خواهم فهمید. این که باید به دنبال خلع سلاح در منطقه و حتی درجهان باشیم ایده بسیار محترمانه ای است ولی در ضمن یادت باشد دوست جوان من که ما در دنیائی زندگی می کنیم که وجود دارد. دنیائی که اگر بمب داری، به تو حمله نمی کنیم و اگر بمب نداری که با دنیائی دروغ و سند سازی، ترا به قرن دوازدهم میلادی برمی گردانیم! دنیائی که حتما شنیده و خوانده ای که با تبانی امریکا وانگلیس وحکومت به اصطلاح « دموکراتیک» اسرائیل، زندان را به گلوله می بندندو زندانیان را می ربایند. آیا هیچ وقت از خودت پرسیده ای که راستی چه حکمتی دارد که هروقت که اوضاع این فلسطین شوربخت می رود که اندکی سروسامان پیدا کند این دولت « دموکراتیک» اسرائیل کار را خراب می کند! و بعد، باید از همین خود ومردم فریب ها بپرسی که حکمت این سیاست بی پدر ومادر را در منطقه خاورمیانه چگونه توضیح می دهند؟
حالا که دارم از این چیزها برایت می نویسم پس بگویم و بگذرم که دلم گرفت وقتی خواندم که ایرانی ها برای گدائی آزادی به گنگره امریکا رفته اند. وامروز خوانده ام که خانم حقیقت جو اگرچه به گنگره نرفته است ولی پذیرفته است که در جمع دیگری، گدائی آزادی بکند. می گویم گدائی آزادی چون این کار این جماعت، نام دیگری غیر از این ندارد. من رفتار رضاپهلوی و دارودسته اش را می فهمم. مشکل او و دنباله روهایش، آزادی مردم ایران نیست. آنها تاج کیانی را آرزود ارند و برای رسیدن به آن به هر ذلتی هم تن می دهند. این جماعت به دنبال امتیازات ازدست رفته خویش اند. ولی چرا کسی چون حقیقت جو باید این کاررا بکند، نمی دانم و باور کن اصلا نمی فهمم. کاش این کار را نمی کرد. من هنوز هم معتقدم که نمونه عراق، باید برای همه این خود و مردم فریب ها نمونه خوبی باشد. عراق امروز، از هر نظری که نگاه بکنی به عقب رفته است. اگر در دوره صدام دیکتاتوری بود که بود و خیلی هم بود، ولی اگر در سیاست مداخله نمی کردی- مثل ایران خودمان به زمان شاه- حداقلی از امنیت اجتماعی وجود داشت. ولی امروزه اگرچه صدام نیست ولی هیچ چیز دیگر هم نیست. مسئله این نیست که درسیاست مداخله می کنی یا نه، بهرحال امن نیستی. مدتی کوشیدند گناه را به گردن خارجیان بیندازند و الان هم هم چنان گاه وبیگاه به ایران وسوریه گیر می دهند ولی واقعیت این است که فابریک سیاسی و اجتماعی و اقتصادی عراق را به شیوه ای بهم ریخته اند که به این آسانی ها قابل جمع وجورشدن نیست. دقیقا نمی دانم چه مدت از انتخابات گذشته است ولی هنوز دولت ندارند. روزی نیست که از گوشه و کنار مملکت جنازه جمع نکنند وروزی نیست که چیزی منفجر نشود. البته آقای بوش چند روز پیش، باز هم به ایران گیر داد و من فکر می کنم که دروغ می گوید مثل خیلی چیزهای دیگر که در این چند سال دروغ به خورد جهان داد. چرا ایران نمی تواند دراین ناامنی ها مقصر باشد؟ دلیلم ساده است. برای این که تنها برنده تجاوز نظامی امریکابه عراق جمهوری اسلامی بوده است وطبیعتا به نفع اوست که اوضاع آرام باشد! به قول معروف نه چک زدم نه چونه، عروس اومد تو خونه.... 8 سال از کشته پشته ساخته شد ولی جمهوری اسلامی نتوانست « انقلابش» را به جائی صادر کند. حالا جناب بوش دقیقا این کار را برای جمهوری اسلامی کرده است! زعمای قوم در ایران باید به واقع مغز خر خورده باشند که بخواهند در تشکیل این « حکومت اسلامی» درعراق خرابکاری کنند. کسانی که چینین می گویند بی تعارف، از همان روال همیشه تبعیت می کنند که می خواهند برای کاستن از رنج درونی خویش، رقیب را « ابله» هم تصویر بکنند. البته که رقیب ابله نیست.
باری بگذرم که دل و دماغ ندارم برایت بیشتر بنویسم....
فعلا باقی بقایت.

ما و این کاریکاتورهای لعنتی...

نامه ای به یک دوست

بابام جان:

قول داده بودم در باره دو نکته برایت بنویسم، یکی در باره برنامه هسته ای ایران و دیگری هم در باره کاریکاتورها. بدی روده

درازی های من این است که اغلب نمی توانم به وعده وفا کنم. یعنی این قدر وراجی می کنم که حساب کار ازدستم در می رود.
نمی دانم چه جوری احساسم را برایت بنویسم؟ هروقت به برنامه هسته ای ایران فکر می کنم - یعنی اگر اینها به راستی دنبال بمب اتمی باشند- این مرا به شدت می ترساند. برایت نوشتم من با شمشیر و گرز و چماق مخالفم تا چه رسد به بمب اتمی که هم خیلی خرج دارد و هم این که قدرت تخریبی اش خیلی خیلی زیاد است. فکر می کنم اگر این حضرات بمب اتمی هم داشته باشند دیگر به قول معروف، شمر هم جلودارشان نیست. از آن طرف، هر وقت فکر می کنم که این امریکائی های دیوانه اگر به تهدیدشان عمل کنند- لابد خوانده ای که حتی استفاده از بمب اتمی را هم نفی نکرده اند- آن وقت از این ایرانی که این همه عاشقانه دوستش دارم چه باقی می ماند! از آن طرف، وقتی نگاه می کنم و اندکی به این دعوای به گمان من بچگانه ای که در گرفته دقت می کنم دلم می خواهد قدرت می داشتم و توی گوش چند تا از این کله گنده ها- از آقای بوش بگیر تا آقای خامنه ای، از آقای احمدی نژاد بگیر تا خانم دکتررایس- یک سیلی آبدار می نواختم که خر خدا: خودتان به جهنم با جان و مال میلیونها آدم که کسی حق ندارد این طوری بازی بکند؟ ولی حیف که از این قدرت ها ندارم.
و اما در خصوص کاریکاتورها: مسئله اینجا خیلی از آن چه که به نظر می رسد جدی تر است. یعنی اگر می خواهی درست و حسابی به این مسئله بپردازی باید برگردی به خیلی چیزها، باید قبول کنی که حتی اگر « شرق» و « غرب» هم نداشته باشی، ولی چیزی داری به اسم اقتصاد سرمایه داری که سیر نمی شود و سیری ندارد. یک جا، تشنه نفت است و یک جای دیگر هم گرسنه کار ارزان و یا مس و آهن واورانیوم. و اگر چه خیلی ها این روزها، عاشق وکشته و مرده این نظام غارت وچپاول شده اند، ولی واقعیت این است که این نظام شیک و خیلی هم مدرن، فقط یک اصل بیشتر ندارد. به هر قیمت، « سود» را عشق است! « آزادی» و « انسانیت» و خیلی چیزهای دیگر به واقع حرف مفت است اگر با « سود» در تناقض قرار بگیرد. این سرزمین های « اسلامی» هم « نفت» زیادی دارند و اوضاع در پیوند با نفت هم دارد اندکی شیر تو شیر می شود. صدام، اندکی زیادی « دم» در آورده بود، خوب، باید ادبش می کردند که کوشیدند. طالبان هم، که در دامن پر مهر همین « متمدن ها» بزرگ شده بودند، اندکی، « ناباب» درآمدند، خوب باید به زباله دانی تاریخ می فرستادنشان ( اگر اوضاع در این دو کشور خیلی خیلی شیر تو شیر است، توضیح اش سخت نیست. این جماعت، بمب های زیادی دارند ولی به همه کاری که توانا نیستند.) حالا براین گمان اند که اگر بتوانند این جمهوری عوضی اسلامی را از سر راه بردارند، احتمالا منطقه « آرام» می شود و می شود اندکی بی سرخر« زندگی» کرد- یعنی نفت را برد و به جایش فانتوم و موشک و « اسباب بازی های» دیگر داد. این ادعا که این حضرات، نگران آزادی و دموکراسی در این منطقه اند یکی از آن دروغ های بی شرمانه ای است که نه فقط از سوی خودشان بلکه از سوی بعضی از « روشنفکران خود باخته» ایرانی هم تکرار می شود. می دانم تکراری است، ولی مگر 25 سال تمام با سرکوب حکومت شاه در ایران مسئله داشتند! مگر با آن چه مشرف در پاکستان می کند، مشکلی دارند! و اگر سعودی های دست از حمایت از « القاعده» بر دارند، مگراین سیاست عهد دقیانوسی عربستان سعودی برای این « متمدنها» مسئله آفرین است! و اما ربط اش به کاریکاتوردرچیست؟
سعی می کنم در همین یادداشت، جوابش را برایت بنویسم. ولی اجازه بده قبل از آن اندکی حاشیه بروم.
من بارها برایت نوشته ام که ما اگر می خواهیم یک اپوزیسیون جدی وواقعی باشیم باید در همه عرصه ها بدیل آن جریاناتی باشیم که مدرن و پیشرو به اصطلاح این زمانی نیستند. برای این که نکته ام روشن بشود باید توجه ات را به چند مسئله جلب کنم.
- یکی این که آن چه دارد اتفاق می افتد، برخورد تمدن ها نیست. اگر دقت کرده باشی، اغلب از این به عنوان برخورد دموکراسی سکولار غربی دربرابر اسلام یاد می کنند. یعنی کلیت غرب در برابر اسلام یا اسلام در برابر کلیت غرب. اجازه بده همین جا اندکی مکث کنم. اگر چه می دانی ولی باید تکرار کنم که من به هیچ مذهب و به هیچ خدا و پیغمبری هیچگونه اعتقاد و ولبستگی ندارم. البته به هیچ پیغمبری هم بی حرمتی نمی کنم ولی فقط می گویم باور به این ها، به زیر زبان من مزه ندارد. این را گفتم که وضعم از همان اول معلوم باشد. که قصدم دفاع از اسلام یا هیچ مذهب و آئین دیگری نیست ولی، این حضرات غربی، کل قضیه را بد جوری سفسطه می کنند. و این سفسطه کردن حتی دامن گیر به اصطلاح اپوزیسیون ایرانی هم شده است.
این درست که حکومت های سرکوبگر مثل جمهوری عوضی اسلامی دارند از این جریانات بهره برداری سیاسی می کنند و این کار باید افشاء شود ولی یادت باشد که الان 28 سال است که که دارد از اسلام و از اعتقادات مرد سوء استفاده سیاسی می شود. حتی فراتر رفته می گویم که در این ایران آباد شده تا ذهن بشر به یاد دارد از دین و مذهب استفاده ابزاری و سیاسی شده است. این حضرات کاری که کرده اند این است که این استفاده و یا سوء استفاده را علنی تر کرده اند والی نفس کار اصلا تازه وجدید نیست. و من حرفم این است که محکوم کردن این کار غلط- انتشار این کاریکاتورها را می گویم- نباید تحت الشعاع هیچ چیز دیگری قرار بگیرد. چرا این محکوم کردن لازم است، برای این نشان بدهیم که در شرایطی که خیلی چیزها مقدس است، غربی حق ندارند، برای همگان میزان تقدس اندازه گیری بکنند که چه چیزی می تواند مقدس باشد و چه چیزهائی هم نباید این چنین باشد! بی تعارف، این دیدگاهی که از سوی اغلب غربی ها ارایه می شود. چرا به حرفهای پرت احمدی نژاد در باره قتل عام کلیمی ها به این صورت اعتراض می کنند، برای این که این ابله به « مقدسات» غربی ها، تجاوز کرده است. چرا از انتشار دوباره و هزار باره این کاریکاتورها، حمایت می کنند، برای این که این « مسلمانها» غلط می کنند، بگویند پیغمبرشان « مقدس» است. میزان تقدس را « ما» تعیین می کنیم! همین جا بگویم، که البته دولت های سرکوبگری مثل جمهوری عوضی اسلامی، البته که احساسات مردم برایشان ارزشی به قدر هیچ دارد، بلکه، این را وسیله ای یافته اند تا ارگان های سرکوب خودرا بهتر سازماندهی کنند و بهتر وموثر تر سرکوب کنند ولی من فکر می کنم، من و تو، باید نشان بدهیم به عقاید واحساسات میلیاردها انسان احترام می گذاریم وبه همین خاطر است که من هم انتشار این کاریکاتورها را محکوم می کنم و هم حمله به سفارت و آتش زدن پرچم را. در همین رابطه، این ادعای بعضی از روشنفکران خود باخته ما، که درغرب آزادی بی حد و حصر وجود دارد ودر جاهای دیگر، نه، حرف بی ربط و مزخرفی است. البته که در غرب آزادی خیلی بیشتر از جوامعی چون جامعه خود ماست ولی بابام جان، این ادعا به هیچ وجه درست نیست که در این جاها، آزادی حد وحصر نداشته باشد. می دانم این مثال من تکراری است ولی اگر این طوری است پس مورخ دست راستی اروین را به چه اتهامی دارند محاکمه می کنند؟ یا در طول تظاهرات خیابانی لندن، چرا دانشجوئی به نام عمر خیام- را بازداشت کرده به زندان فرستادند؟ آگر آزادی بیان د رغرب بی حد وحصر است، پس چرا این بابا اجازه نداشت با آن لباس در تظاهرات شرکت کند؟ اشتباه نکن. من تحت هیچ شرایطی از عملیات انتهاری دفاع نمی کنم ولی حرفم این است که شتر سواری دولا دولا نمی شود. و باز مبادا اشتباه کنی، من حتما موافقم که کسانی چون اروین در یک دادگاه صالحه محاکمه ومجازات هم بشود و موافقم که عمرخیام هم، پس از محاکمه، به زندان برود. ولی از کسانی که از این کارها می کنند، دیگر بر نمی تابم که این جوری برای من و امثال من، لاف درغریبی بزنند! و اگر لازم است تاکید کنم که من حمله به سفارت خانه و آتش زدن پرچم کشورها را شدیدا محکوم می کنم. حمله به سفارت خانه به بی قانونی دامن می زند و آتش زدن پرچم هم اهانت آمیز است و کسی حق ندارد به یک ملت دیگری، اهانت کند.
سرکوبگران به خواسته ها و احساسات مردم بی اعتنائی می کنند. من نوعی حق ندارم که به همان صورت، به خواسته ها و احساسات بی توجهی کنم. به همین خاطر است که من انتشار این کاریکاتورهای مسخره را هم شدیدا محکوم می کنم، به همان شدتی که حرفهای صد تا یک غاز اروین و یا این جناب احمدی نژاد را در انکارکشتار یهودی ها محکوم می کنم.
من به عقل ناقص خودم نمی پذیرم که انتشاراین کاریکاتورها، فقط تمرین دموکراسی بوده است. البته در تائید این نکته، لابد می دانی، وخبر داریم که همان نشریه کاریکاتورهای مسیح را سانسور کرد و باز می دانیم که این روزنامه هائی که از چپ و راست، ظاهرا به عنوان دفاع ازآزادی بیان، این کاریکاتورها را بازچاپ کرده اند، نه کاریکاتورهای مسیح را برای همین منظور پذیرفته اند و نه می توانند همان لاطائلات اروین را کاریکاتور کنند. این که پس چرا بند کرده اند به کاریکاتورهای حضرت محمد، من، باور کن، بابام جان، به جد فکر می کنم که امیدشان این بود که کسی غیر از دولت ایران و سوریه و بنیاد گراها در این دو کشور به آن عکس العمل نشان ندهند و بعد، بشود از آن استفاده تبلیغاتی کرد. حالا بماند که به آن چه که ناطقین چپ و راست در ایران گفته اند و می گویند و با شیوه های ناشیانه ای که حمله به سفارت خانه ها سازمان دهی شد، خود این حضرات این کار را برای « توطئه چینان» انجام داده اند. تو هم لابد این عکس ها را دیده ای یا لابد خوانده ای که ناطقی به « تظاهرات کنندگان حرفه ای» می گوید، «سخنران مراسم که با موج سنگ پرانی حضار مواجه شده بود، چندین بار از تجمع کنندگان خواست سنگ پرتاب نکنند ولی وقتی با بی توجهی جمعیت مواجه شد، گفت:" طبقه اول مغازه مردم است، به آن آسیبی نرسانید، ولی در مورد طبقه دوم و سوم(محل سفارت) به تکلیف شرعی خود عمل کنید!"»
باور می کنی وقتی یاد مادر ومادر بزرگ خودم می افتم دلم برایشان به شدت می سوزد و خوشحالم که نیستند تا ببینند بر سر آن چه که با منتهای صمیمت باور داشتند چه آمده است که سنگ پرانی به ساختمان در آن « تکلیف شرعی» شده است! باری بابام جان: خیلی دنیای خر تو خری شده است. ولی فعلا اندکی بیشتر از همیشه مواظب جسم و جانت باش چون می دانی هروقت که رابطه با دنیای بیرونی اندکی « حساس» می شود، معمولا هزینه اش را آدمهای داخلی می پردازند.
فعلا تا فرصت دیگر،

چشم و دل سیر

چقدر خوب است آدم چشم و دلش سیر باشد! فکر می کنم چه لذتی دارد در این وضعیت بودن. من خودم این طوری نیستم. همیشه دارم به این زندگی لعنتی نق می زنم. هر روز از یک چیزی شکوه و شکایت دارم. یک روز، نفسم اندکی سخت می شود حالم گرفته است. روز دیگراز دست سیاستمداران عصبانی می شوم و خودم می شوم مثل سگ گرسنه که به همه گیر می دم. و خلاصه یک روز دیگه هم یک چیز دیگری پیش می آید و حالا تو خود حدیث مفصل بخوان از این معضل. یعنی یک نق نقوی حرفه ای که راجع به هرچیز و همه چیز نق می زند.

و اما حکمت این یادداشت: در شهری که کار می کنم مکانیک جوانی هست که هروقت اتوموبیل مثل خودم قراضه ام نیاز به تعمیر داشته باشد می آید و کمک می کند. واقعا راست می گویم من آدمی ندیده ام که چشم و دلش به اندازه این جوان سیر باشد.به خودش هم گفته ام من شدیدا به او حسودی ام می شود. به نظرمن، او دردرونش با خودش به توافق و به صلح رسیده است. تا آن جائی که من می توانم نظربدهم کارش را هم خیلی خیلی خوب بلد است- سندش هم این که این ابو قراضه های مرا در گذر سالیان راه انداخته است- باری امروز هم با او کار داشتم به او زنگ زدم، آمد و چند تا ایراد ابوقراضه مرا رفع کرد. البته شوخ و شنگ هم هست و همیشه سربسرم می گذارد. مثلا امروز می گفت، خوش به حالت بهنام ماشین خوبی داری؟ پرسیدم چطور مگه.. گفت من فکر می کنم دزدها خجالت می کشند این قراضه را بدزدند! خلاصه کارش تمام شد ووقتی خواستم اجرتش را بدهم مبلغ خیلی خیلی کمی طلب کرد. به او گفتم مطمئنی که نباید به تو بیشتر بدهم گفت. نه. گفتم هیچ می دانی تو به خاطر دانشی که داری از مشتری هایت چیزی نمی گیری و بعد برایش اندکی رفتم بالای منبر که الان دنیای اطلاعات سالار است و از این حرفهای مفت. نگذاشت حرفم تمام بشود گفت این مزخرفات را بگذار در کوزه و آبش را بخور و باز همان مبلغ به واقع ناچیز را طلب کرد. گفتم آخر تو 4 تا عیب این ابوقراضه را بر طرف کرده ای و من هرجای دیگری اگر می رفتم حداقل 6-7 برابر این مبلغ از من می گرفتند حالا اجازه بده من حداقل دو برابر این مبلغ را به تو بدهم! باورتان نمی شود انگار به او بد وبیراه گفته ام با اندکی . ترش روئی گفت:

( من به این پول کوفتی تو نیاز ندارم) I donot need your fucking money!

گفتم حالا چرا می زنی! من که چیزبدی نگفتم. خندید. و بعد خیلی مهربانانه گفت هروقت مشکلی داشتی می دونی یه زنگ بزن در خدمتم.

. مبلغ ناچیز را پرداختم و بعد گیج و منگ آمدم پشت این مونیتور که این چند کلمه را بنویسم. راستی چقدر خوب است آدم چشم و دلش سیر باشد!!

برنامه هسته ای ایران: نامه ای به یک دوست

بابام جان:
سلا م مدتی است برایت چیزی ننوشتم. نه از این بابت که چیزی نبود و یا من آن قدر گرفتار بودم که فرصت نبوده باشد. نه. آن قدر مطلب و حادثه و رویداد هست که نمی دانم از کجا حرف بزنم. در خصوص خودم هم، مثل خیلی های دیگر، گرفتار نیستم، بلکه مشغولم و این دو تا با هم فرق می کنند. نمی دانم هیچ وقت پیش آمده است که آن قدر ودکا یا ویسکی خورده باشی که نتوانی درست راه بروی و چشمهایت همه چیز را بیش از دو تا ببنید ووقتی که می خواهی چیزی را از روی طاقچه برداری کنترل دستهایت را نداشته باشی و نتوانی بر داری. حالا شده وضع من، به هر طرف که نگاه می کنم می بینم هزار و یک واقعه دارد می گذرد که من علت هیچ کدامش را نمی فهمم و همین عصبانی ام می کند و بعد، به این سایت های فارسی زبان سر می زنم می بینم ای داد! ای بیداد! دیگران هم نمی فهمند ولی بر خلاف من، ککشان هم نمی گزد. چنان قلم می زنند که نه فقط از روز ازل همه چیز را می دانسته اند بلکه حتی می داندد که درآینده چه قرار است بشود. حالا بماند که آن چه که الان در باره سه ماه دیگر می گویند، شش ماه پیش روشن بود که نادرست است!
نخند دیگه بابام جان و تشر نزن که باز داری دور ور می داری!
و اما، بابام جان:
راجع به دو نکته باید برایت بنویسم. یکی راجع به برنامه هسته ای ایران و دیگری هم راجع به این کاریکاتورها و عکس العملی که بر انگیخته، نه فقط در ایران که به اصطلاح در « جهان اسلام»- این جهان اسلام را فعلا داشته باش تا بعد به آن برسم.
درخصوص برنامه هسته ای ایران، باور می کنی دیده ام که بعضی از دست به قلم های خارج نشین مدعی اند که رژیم از سر اضطرار و ناچاری و برای حفظ خود دست به این کار زده است! حفظ خود از چی؟ اگر امریکا و یا اسرائیل دست به کار بشوند که همه موجودیت این رژیم به خطر خواهد افتاد! باور می کنی برای این که منظور این نویسندگان را بفهمم نوشته شان را چندین بار خوانده ام و نفهمیدم و هنوز نمی فهمم. من نمی دانم که این حضرات « شکنندگی» رژیم را از کجا آورده اند! مبادا منظورمرا بد بفهمی من هم مثل خودت می خواهم سر به تن این رژیم نباشد و ما هم مثل خیلی های دیگر نظامی داشته باشم که حق و حقوق اولیه ما را به رسمیت بشناسد ولی این خواسته و آرزوی من و تو چه ربطی به واقعیت زندگی در ایران دارد؟ ( اگر می خواهی ببینی کجای کاریم نگاهی به این جریانات سیاسی خارج از کشور بینداز تا متوجه عرایض من بشوی. 28 سال گذشته است این جماعت هنوز از « سوار شدن بر موج انقلاب حرف می زنند، هنوز همه چیز را با فریب این یا آن ماست مالی می کنند! و کار ندارند که اصل ماجرا این نیست که چرا خمینی فریب داد، بلکه اصل این است که چرا، برچه زمینه سیاسی و تاریخی و فرهنگی چپ و راست و چرا میلیونها آدم فریب خوردند! بگذرم که این رشته سر دراز دارد) وضعیت اقتصادی ایران بد است، قبول. ولی در کجای دنیا و در کدام دوره در جامعه ای مثل ایران که نه انتخابات معنی داری داردو نه هیچ نهاد مدرن دیگری، فقط بدی وضع اقتصادی به تغییرحاکمیت منجر شده است که ایران نمونه دومش باشد! و بعد، خود رژیم هم می داند که اگر گرفتار تحریم بشوند و اگر موردحمله نظامی قرار بگیرند کارشان زار می شود ولی از سوی دیگر، دارند این کار را می کنند. من بر خلاف این دوستان فکر می کنم که داستان از این مسایل مشخصا مربوط به ایران اندکی جدی تر است. من برخلاف این دوستان فکر می کنم که اتفاقا « اسلام عزیز» نه در موضع تدافعی که فعلادر موضعی تهاجمی است. به همت سیاست پردازان خر امریکائی و انگلیسی که به صورت تنها برنده جنگ عراق و احتمالا افغانستان در آمده است. در فلسطین هم، که بنا بر شواهد موجود، برگ برنده را در دست دارد و همین طور در لبنان. و این را هم می داند که ایدئولوژی گسترش طلب اش، نیاز به یک بازوی نظامی قوی هم دارد. آن را نمی توان با فانتوم های دست دوم مربوط به سی سال پیش به جائی برد. به همین خاطر است که اسکاد های قدیمی را به صورت شهاب بازسازی می کندو الان هم – به اعتقادمن- به جد به دنبال بمب اتمی است.
البته بگویم که برخلاف این دوستان، من اصلا تعجب نمی کنم که حکومتی مثل ایران به دنبال بمب اتمی باشد- هیمن جا لابد باید اضافه کنم که تعجب نکردن یک چیز است و حمایت کردن یک چیز دیگر- این را گفتم که جنجال بازان حرفه ای شلوغ نکنند. نگاهی بکن به دنیا در همین ده تا 20 سال گذشته. نه فقط در منطقه هند وپاکستان و اسرائیل بمب اتمی دارند بلکه کره شمالی نیز در آن گوشه دیگر، ظاهرا بمب ساخته است. این یک نکته، نکته دیگر این که عراق که نه بمب داشت و نه سلاح کشتارجمعی دیگر، با یک دنیا سند سازی و دروغ مورد حمله قرار گرفت و به اشغال نظامی در آمد و عملا اقتصاد وجامعه اش را به قرن دوازدهم بر گرداندند. الان هم از رو نمی روند و همچنان از « پیروزی» حرف می زنند. ولی به پاکستان و کره شمالی نازک تر ازگل نگفته اند. خوب حالا خودت را بگذار به جای رژیمی مثل جمهوری اسلامی، غیر از این است که داشتن بمب اتمی برایت به صورت یک « سیاست بیمه» در می آید که اگر بمب داشته باشی این امریکائی های دیوانه کاری به کارت ندارند و تو هر غلطی که دلت خواست می توانی بکنی و اگر بمب نداشته باشی که بعید نیست برایت پرونده سازی کرده و ترا به اشغال درآورند! در این صورت، اگر این حرفهای من درست باشد، که برنامه جمهوری اسلامی برای رسیدن به بمب اتمی، نه ناشی از استیصال بلکه از دیدگاه منافع خودش، بسیار هم دوراندیشانه است.
از سوی دیگر من فکر نمی کنم که همه این « حمایت هائی» که از این برنامه در داخل می شود ضرورتا همه اش ساخته و پرداخته دولتی ها باشد. من فکر می کنم در کشورهای به اصطلاح جهان سوم ما، گرفتار انواع و اقسام عقده های خود حقیر بینی هستیم و همین که، وضعیتی پیش بیاید که فکر کنیم- دقت کن، می گویم فقط فکر کنیم- که « هم طراز» شده ایم، آب از لب و لوچه مان راه می افتد. در این غرب خراب شده، کسی نیست یا من ندیده ام که مثلاخوشحال باشد که برای اسلحه هزینه می کنند یا بمب اتمی دارند – بلکه این ها را به عنوان یک ضرورت می پذیرد و آن را ضروری می بیند. و حالامن هیچ وقت یادم نمی رود وقتی پاکستان اولین بمب اتمی اش را آزمایش کرد، تو می دیدی که واقعا گدا ها و گشنه ها در خیابان ها به رقص و پای کوبی پرداخته اند. وقتی می گویم رقص، اغراق نمی کنم. با طبل و دهل و ناقاره راه افتاده بودند می رقصیدند و ظاهرا از آن جمع نیز کسی در نظر نگرفت که در پاکستان فقر زده صرف حتی یک دلار برای بمب اتمی، یک جنایت محض است. البته امریکا و انگلیس هم، نه به ساختار سیاست در پاکستان کار دارند- دموکراتیک نبودن دولت- و نه به این کار دارند که هم طالبان در آن جا هستند و هم القاعده و هم مدرسه و مکاتب « تروریست پروری» که البته قرار است عمه جز درس بدهند. من این همه « محبت» و « الطاف» امریکا و انگلیس و دیگر کشورهای امپریالیستی را از خیر سر « بمب» می دانم و حالا، خودت در نظر بگیر، اگر به جای بزرگان رژیم ایران بودی، تو چه می کردی!
داشتم می گفتم من اصلا بعید نمی دانم که این حمایت هائی که می شود، حداقل بخش عمده اش واقعی باشد- یعنی طرف ممکن است با رژیم سر هزار ویک نکته دیگر اختلاف داشته باشد ولی این جا، این رژیم عوضی دارد « حرف دلش» را می زند.
خیلی زیاد شد.... فعلا درز بگیرم تا بعد برایت دنباله اش را بنویسم.
دنیا به کام
با مهر ود وستی
بهنام

درباره یک عکس

برپدر حواس پرتی لعنت! هر چه می کنم یادم نمی آید که این عکس مرا به یاد چی وکی می اندازد؟

راستی کی ها پیراهن سیاه می پوشیدند؟